Μεταγραφές αθλητριών U19 χωρίς ουσία!
Τρίτη, 6 Αυγούστου 2013
Γράφει η Ελένη Καλαϊτζάκη
Mε λύπη μου παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια, περίοπτη θέση στη μεταγραφολογία του καλοκαιριού να καταλαμβάνουν αθλήτριες ηλικίας 14-18 χρονών. Ομάδες, προπονητές, μάνατζερ, πατεράδες, εμπλέκονται σε ένα μεταγραφικό παζάρι που ξεκινάει πολύ νωρίτερα από τον Ιούνιο και κρατάει λίγο πριν την έναρξη των πρωταθλημάτων.
Η παλαιότερη τακτική πολλών ομάδων να μην αφήνουν καμιά νεαρή αθλήτρια τους, να μεταγράφεται σε άλλο σωματείο της αρεσκείας της, σίγουρα έχει κόψει τα φτερά από πολλές αθλήτριες, που θα μπορούσαν να είχαν ένα καλύτερο μέλλον, ίσως και όχι βέβαια.
Η τωρινή κατάσταση δε, βρίσκει τις αθλήτριες και τους γονείς κυρίως, να διαπραγματεύονται κάθε χρόνο με ομάδες, για το που θα καταλήξει το παιδί τους την επόμενη σεζόν. Κριτήρια τους είναι, τι συμφέρει καλύτερα την αθλήτρια, αν η ομάδα κάνει πρωταθλητισμό ,αν μπορεί να πάρει μόρια, αν της τάξουν μια θέση στο γυναικείο ρόστερ, ή είσοδο σε κάποια εθνική, πολλές φορές ακόμα και χρήματα. Όλα τα παραπάνω πιστεύω, μόνο προβληματισμό θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν.
Ποια είναι η καλύτερη κατάσταση λοιπόν, η απόλυτη δέσμευση στα σωματεία ή η αλλαγή ομάδας κάθε χρόνο, ψάχνοντας συνέχεια το καλύτερο δυνατόν;
Θα απάνταγα, τίποτα από τα παραπάνω. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι αθλήτριες θα πρέπει να φεύγουν από τις ομάδες τους εφόσον συντρέχουν σοβαροί λόγοι όπως είναι:
1. Έλλειψη εγκαταστάσεων, προπονητικών ωρών ,αθλητικού υλικού
2. Παρενόχληση αθλήτριας
3. Σοβαροί ψυχολογικοί λόγοι
4. Όταν πρόκειται για μια αθλήτρια που έχει προοπτικές για κάτι καλύτερο και η ομάδα της επειδή είναι πολύ χαμηλής κατηγορίας δεν την καλύπτει πια για την εξέλιξη της.
Τα τελευταία χρόνια όλοι αναρωτιόμαστε γιατί οι περισσότερες νεαρές αθλήτριες δεν έχουν το πάθος που είχαν οι παλιότερες, γιατί δεν εμφανίζονται ταλέντα που να διαπρέπουν από νωρίς στα γυναικεία πρωταθλήματα και οι προπονητές ψάχνουν στήριξη σε αθλήτριες 30-35 ετών και άνω..
Δεν υπάρχει το πάθος για κατάκτηση της νίκης, για προσωπική και ομαδική διάκριση ,τα μερικά λεπτά συμμετοχής σε ένα γυναικείο πρωτάθλημα θεωρείτε πολλές φορές αδιάφορο και ανούσιο. Προπονητές παρακαλάνε μικρές αθλήτριες να μπουν στη 12αδα και αυτές αδιαφορούν, ενώ πριν 20 χρόνια γινόταν μάχη για μια θέση σε ένα γυναικείο ρόστερ από όλες τις νεαρές αθλήτριες .
Φέτος επειδή είχα την ευκαιρία να είμαι προπονήτρια σε 2 γυναίκειες ομάδες, παρακολούθησα τα πρωταθλήματα της Α΄και Β΄ΕΣΚΑ και είδα πολύ λίγες αθλήτριες μικρής ηλικίας, να παίζουν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα πρωταθλήματα, όπως γινόταν παλιότερα.
Η σοβαρή δουλεία που γίνεται πλέον, τα τελευταία χρόνια στα τμήματα υποδομών, από έμπειρους και επιμορφωμένους προπονητές, που έχει πάει άραγε;
Στη δεκαετία 80-90 παίκτριες ηλικίας 15-18 χρονών πρωταγωνιστούσαν σε πρωταθλήματα γυναικών και ομάδες κορασίδων του τότε, θα μπορούσαν να σταθούν σε πρωταθλήματα γυναικών του σήμερα.
Ένας από τους λόγους που συμβαίνουν όλα αυτά κατά την άποψη μου, είναι και η χωρίς όρια μεταγραφολογία των μικρών ηλικιών.
Το να παίρνουν μεταγραφή κάποιες αθλήτριες είναι λογικό και θεμιτό ,το να αλλάζουν συνέχεια ομάδες απο τη μια χρονιά στην άλλη ,θα το χαρακτήριζα χωρίς ουσία.
Ομηρικοί καυγάδες σε γραφεία ομάδων, απειλές , ΑΣΕΑΔ, με αρκετές αθλήτριες πολλές φορές να μένουν μετέωρες χωρίς ομάδα.
Παίκτριες χωρίς ταυτότητα περιφέρονται απο ομάδα σε ομάδα και κάθε μεταγραφική περίοδο οι σύλλογοι επιδεικνύουν τα λάφυρα τους με βαρύγδουπες δηλώσεις.
Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουν κορασίδες και νεανίδες με προσόντα που βρίσκονται σε ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων, εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες να δουλέψουν σε αυτές;
Α) να μένουν στις ομάδες τους και να μάθουν να αγωνίζονται για την ‘’φανέλα’’
Β) να παρακολουθούν όσους αγώνες μπορούν τμημάτων των ομάδων τους, όντας και ‘’οπαδοι’’ της ομάδας.
Γ) στόχος τους πρέπει να είναι η καταξίωση στο γυναίκειο τμήμα .Να μην επαναπαύονται δηλαδή στο 40λεπτο των κορασίδων - νεανίδων αλλά να επιδιώκουν να κατακτήσουν μια θέση στη δωδεκάδα των γυναικών και το 2λεπτο να το κάνουν 5λεπτο, το πεντάλεπτο δεκάλεπτο κ.ο.κ.
Όταν μια αθλήτρια με προσόντα λοιπόν αποκτήσει την παραπάνω νοοτροπία, όταν αποδείξει ότι μπορεί να αγωνιστεί σε ένα γυναικείο πρωτάθλημα τοπικών κατηγοριών, τότε ναι πρέπει να ανοίξει τα φτερά της και η ομάδα να την βοηθήσει να πάει ψηλότερα.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων αθλητριών όπως η Κωστάκη , Τζεγιαννάκη, η Νικολοπούλου κ.α, που αφού διέπρεψαν σε μικρότερα πρωταθλήματα, μετεγράφηκαν με εμπειρίες στα πόδια τους, σε ομάδες Α1.
Η απόφαση της ΕΣΚΑ για υποχρεωτική συμμετοχή στην 5αδα μικρών αθλητριών, η οποία ευτυχώς αντικαταστάθηκε με την υποχρεωτική συμμέτοχη στη 12αδα, δεν φαίνεται να λύνει το πρόβλημα.
Η τακτική ακόμα των μεγάλων ομάδων να προσπαθούν να αφαιμάξουν από τα τοπικά σωματεία τις καλύτερες παίκτριες, χτίζοντας ομάδες υποδομών με 10 μεταγραφές, μόνο πρόοδος του γυναικείου μπάσκετ, δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Οι παίκτριες αυτές αποκτούνται για συγκεκριμένους λόγους προβολής των σωματείων, μόλις τελειώσουν δε τα πρωταθλήματα νεανίδων δίνονται, πολλές φορές και με πίεση, σε ομάδες ως ανταλλάγματα ,προκειμένου να αποκτηθούν νέες μεταγραφές.
Ελάχιστες από αυτές αποκτούνται με προοπτική μέλλοντος για το γυναικείο τμήμα, αλλά και αυτό πολλές φορές είναι ανέφικτο , αφού οι περισσότερες ‘’έμπειρες ‘’ πια, υπογράφουν ιδιωτικά συμφωνητικά για να μπορέσουν να μεταπηδήσουν την επόμενη χρονιά στον άλλο σταθμό της καριέρας τους .Οπότε γιατί και οι ομάδες να επενδύσουν πάνω τους και να τις προωθήσουν ,αφού ξέρουν ότι θα τις χάσουν την επόμενη χρονιά;
Πως λοιπόν αθλήτριες που δεν μαθαίνουν ποτέ να ματώνουν για την φανέλα της ομάδας της καρδιάς τους, που παίζουν μόνο σκεφτόμενες κάθε χρονιά τι προσφέρει η ομάδα σε αυτές(μόρια, προβολή, λεφτά) και όχι τι θα προσφέρουν αυτές στην ομάδα ,όταν οι γονείς και οι μάνατζερ αποφασίζουν γι’αυτές τι είναι το καλύτερο, πως ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΥΓΙΕΣ ΜΠΑΣΚΕΤ;
Η κατάληξη είναι η ίδια. Μέχρι τα 19 δεν έχουν παίξει ποτέ σε γυναικεία ομάδα, εμπειρία μηδέν δηλαδή, από 19-24 περιφέρονται σε διάφορες ομάδες όπου συνήθως τις αδικούν και ΄΄τρώνε΄΄ την θέση τους οι έμπειρες 30άρες και στα 25 τελικά κόβουν το μπάσκετ.
Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλες τις μικρές αθλήτριες και σε όσα παιδιά παίρνουν μεταγραφή, αλλά για μια μερίδα αθλητριών ,που κάνουν ότι κανουν, χωρίς να εχουν καμια ευθύνη, καθώς άλλοι αποφασίζουν γι’αυτές...
Ταλέντα υπάρχουν πολλά στο γυναικείο μπάσκετ και εκτός εθνικών εθνικών ομάδων, όπως διαπίστωσα πρόσφατα και στο 1ο ΔΙΕΘΝΕΣ BASKETBALLCAMP FOR LADIES,που διοργανώσαμε.
Χαρά μου θα ήταν να δω, όλες αυτές τις αθλήτριες να φτάσουν να πρωταγωνιστούν σε γυναικεία πρωταθλήματα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, σε οποιαδήποτε κατηγορία.
‘’Κορίτσια σημασία δεν έχει σε ποια κατηγορία αγωνίζεστε, ποιος είναι ο προπονητής και οι συμπαίκτριες σας, αλλά να είστε κάπου που όταν φεύγετε από το γήπεδο να νιώθετε ευτυχισμένες!
Το μπάσκετ, για όλους όσους το αγαπάμε ,είναι τρόπος ζωής και λατρεία.
Ότι κάνετε κάντε το με αγάπη και όλο το μέλλον είναι μπροστά σας!’’
Καλαϊτζάκη Ελένη
Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής
Προπονήτρια Καλαθοσφαίρισης